De eerste jaren van mijn loopbaan navigeerde ik nogal blind. Ik deed mijn best, heel hard mijn best, maar ik miste feedback of een spiegel. Ik bleef maar gaan en functioneerde in teams waar net dat onbegrensd ervoor gaan gestimuleerd werd. Mijn ogen gingen een eerste keer open toen een externe coach mij een spiegel voorhield van hoe ik me gedroeg en me positioneerde in het team. Dat was best confronterend. Omdat dit een eenmalig coachingsgesprek was, had ik op dat moment onvoldoende bouwstenen om daar verder mee aan de slag te gaan. Toen ik enkele jaren later het gevoel had dat ik echt vast zat, heeft een coach me op een erg warme manier de juiste vragen gesteld, waardoor ik me kon openstellen. Plotseling ging er precies een spotlight aan en zag ik patronen die ik voordien niet zag.

Voor mij kan en mag coaching een ‘eye opener’ zijn, die mensen handvatten aanbiedt om zelf te navigeren en zichzelf beter te leren kennen. En dat alles in een warme en veilige omgeving. Een extra oog heb ik voor eenieder die mantelzorg op zich neemt. Balans vinden in het omhooghouden van verschillende bordjes is immers geen evidentie. In mijn professionele loopbaan merkte ik gaandeweg dat expertise weliswaar belangrijk is, maar dat de menselijke verbinding de kern van alles is.

Ik krijg vaak de feedback dat ik een warme, meelevende coachingsstijl heb en goed aanvoel welke mate van betrokkenheid er nodig is. Ik ben iemand die er graag de laagjes afpelt, met veel respect voor de eigenheid en de vraag van de coachee én de timing. En we doen dat bovenal samen: exploratief, diepgaand én met een brede kijk op de wereld. Af en toe eens in- en uitzoomen leidt tot interessante inzichten. Kortom: coaching is voor mij een fijne ontdekkingsreis en ik ben vaak verrast waar het traject ons brengt.