Naar inspiratie of een andere aanpak

In mijn eigen loopbaan gebruikte ik zelf vaak coaching. De rode draad doorheen deze gesprekken: mijn gedachten op een rijtje zetten door heel veel vragen op me af te sturen. Elke keer komen er door die gesprekken nieuwe mogelijkheden vrij. Ik zet dan telkens weer stappen om te groeien door actie te nemen, heb ik het gevoel.
In een van die gesprekken ging het eigenlijk meer over mijn privé dan over het werk. De coach gaf toen heel veel aandacht aan mijn gevoelens en maakte er ruimte voor. Zelf kon ik dat moeilijk. Zo hield ze me ook een spiegel voor en hielp deze naar waarde te schatten. Het heeft iets onbewust, bewust gemaakt. Ik leerde dat sterke buikgevoel niet meer te negeren en kan nu makkelijker beslissingen nemen op een heldere manier.

Mijn allereerste echte ‘baas’ was trouwens mijn beste coach. Nog steeds noem ik haar mijn “professionele mama”. Elk gesprek met haar werkt inspirerend, zelfs informeel. Telkens kan ik nadien enthousiast en vol ideeën aan de slag gaan. Doorwinterd coachen noem ik dat!

Ik werk met mijn coachees graag op een laagdrempelige manier: ontdekken wat er speelt, wat mee ‘rondsnuffelen’, toelaten wat er is en een beetje naïef nieuwsgierig zijn naar alle mogelijke manieren van aanpak, oplossing en groei. Ook als het moeilijk is voor de coachee ben ik er. Iemand feedback geven en zien dat het raakt, daar geniet ik van. Want dan merk je pas dat er voor de coachee een hele waaier van mogelijkheden op tafel komt te liggen.