Als leidinggevende in een revalidatieziekenhuis kreeg ik alsmaar meer interesse in het coachen van medewerkers, omdat ik de meerwaarde ervan merkte in hun groei- en ontwikkelingsproces. Het smaakte naar meer. Ik ging op zoek naar concrete handvaten om mezelf te verbeteren en vond die bij “Inspirerend coachen” van Jef Clement. Die trainingen sloten mooi aan bij mijn eigen aanpak en ze voelden een beetje als thuiskomen. Daarnaast heb ik ook een opleiding veerkracht- en burnoutcoach gevolgd. Veerkracht is niet aangeboren, het is een vaardigheid die je zelf kan ontwikkelen.

Ik vind het belangrijk om als coach authentiek te zijn en in kleine dingen het voorbeeld te geven. Ik volgde zelf loopbaancoaching en vond het leuk en verrijkend om tijd te mogen nemen en na te denken over vragen als: wat doe ik graag?  Wat vind ik belangrijk? Soms komen daar verrassende dingen uit. Eigenlijk doen we dat veel te weinig: vertragen, stilstaan en nadenken over wat we nu écht willen in het leven. Bij mij was het overduidelijk dat ik energie kreeg van in gesprek te gaan met mensen. Dat inzicht trok me over de streep om ‘eindelijk’ de stap te durven zetten om als zelfstandige in bijberoep coachend aan de slag te gaan.

Graag wil ik met mijn coachees tijd maken om samen te kijken naar wat zich aandient, dat te verkennen en naar de diepte te durven gaan. Ik hou ervan mensen te prikkelen en bewuster te maken waardoor dingen als vanzelf gaan bewegen. Ik confronteer, maar altijd met een kwinkslag. Humor, lichtheid en de concrete vertaalslag naar het eigen leven vind ik erg belangrijk.

Ken je dat: een stap willen doen, maar je voet nog niet op de grond durven zetten? Ik wil mensen uitdagen èn tegelijkertijd ondersteunen om effectief te landen in iets wat ze graag doen en wat mogelijk allang een droom was. Verder vind ik het heerlijk om opnieuw de sprankel in de ogen van mijn coachees te zien, het yes-gevoel als je voelt dat je de juiste snaar geraakt hebt. Daar doe ik het voor.